Salla

SALLA apo tjetërsimi i njeriut nga pushteti

Salla ishte rrasur me njerëz. Fytyra kureshtare kishin ngulur shikimet drejt Prijësit. Ishte ditë e veçantë. Ditë zgjedhjesh. Njerëzia aty kishin ardhur ta matnin demokracinë: të dilnin në vota. Secili donte ta merrte një copë nga pushteti. – Ah ky pushtet sa gërditës që është, mendova. Si të mos jetë. Shikoj se si janë stivuar si sardinja në pritje. Shikoj sesi u janë alternuar fytyrat. Nuk më ngjasojnë më njerëz.

Sapo njeriu ta ndjej duhmën e pushtetit, nuk i ngjason më njeriut. Pse vallë janë mbledhur këta njerëz? Kaq shumë duan ta sundojnë njëri-tjetrin, pse e gjithë kjo babëzi? A e kuptojnë këta se atje, jo larg prej këtu, ka një park me plot drunj! Pushteti i dreqit!

Të gjithë aty ishim pjesë e komedisë njerëzore. Aty po bëhej historia. Po konsolidohej pushteti. Disa lartë, që duan t’i shtyjnë kufijtë e sadizmit dhe këta tjerët këtu poshtë që duan t’i japin trajtë të re mazohizmit. Të dyja palët (se këta palë janë) nuk bëjnë dot pa njëri-tjetrin. – Ata se kanë vetveten, po mendoja; prandaj i duhen njëri-tjetrit. Që ta kërkojnë njëri-tjetrin tek njëri-tjetri. Vetja e tyre është pasja e tjetrit. Në fakt ky është iluzioni i vetes.

A kaq shumë u dashka të paguajë njeriu? Sa doja të nxirrja zë, t’ofshëtija si zë mali: o të mjerë po ç’iu duhet e gjithë kjo? A e dini se atje, jo shumë larg prej këtu, ka një park me plot drunj? Por jo, u mbajta. E dija që e kanë patjetër ta sundojnë njëri-tjetrin. Kisha vendosur për herë të parë ta çoja lojën deri në fund. Ama deri në fund. Duhej pirë edhe kafja e fundit. Duhej që pushteti të konsolidohej.

Pra zgjedhjet ishin domosdoshmëri. Në gjithë atë rrëmujë njerëzore provoja ta gjeja njeriun. Po e kërkoja njeriun tamam si ai personazhi i Miroslav Kerlezhës i cili e kishte ëndërruar tërë jetën Parisin dhe kur arrin atje, përfundon duke e kërkuar njeriun.

Por unë nuk dorëzohesha. Vazhdoja duke hedhur shikimet fytyrë me fytyrë. Jo, s’kishte njëri aty pari. Kot. Aty kishte vetëm monumente dhe buste. Ama buste që ecnin. Pushteti kishte çarë mes tyre si një akullthyese. Ja erdhi momenti; Erdhi çasti i demokracisë. Fytyrat u zymtuan në çast nga frika. Aty vetëm Prijësi s’kishte frikë. Vërehej qartë kjo. Sepse ai e dinte që votat ishin vetëm simbolika e diçkaje krejt tjetër: Prijësi ishte derdhur tashmë në shpirtrat e vobektë të asaj turme të gërditshme. Ai ishte prijës shpirtëror para se të jetë prijës votash. Edhe këta qyqarët e dinin këtë. Fytyrat e tyre skuqeshin, zymtoheshin, bëheshin tërë vrer, por në raste edhe më vinin të buzëqeshura – gjithçka bëhej në akordancë të plotë më mimikën e Prijësit. Mes tyre tashme ishte krijuar relacioni i sado-mazohizmit. Prijësi u zgjodh. Se e dini: Prijësi vetëm të mos zgjidhej nuk mundte. Këtu fillonte joliria.

Sakaq turma filloi ta ndjej dehjen e nënshtrimit. Kishte edhe frikë aty, përzier me lakmi. Disa që ishin më të dobët u larguan para kohe. Të gjithë morën aty nga një copë pushtet. Demokracia u vu në vend. Pra, të mos humbasim kohë. Na pret punë. E kemi patjetër ta sundojmë njëri-tjetrin!

Në gjithë atë shfaqje isha i vendosur të gjeja një pik sinqeriteti. Doja së paku të isha i fundit. Si i thonë: mohikani i fundit! Të gjithë dolën nga salla e demokracisë. Të zgërdhinjur vesh me vesh. Të gjithë u larguan pas Prijësit. Unë doja të isha i fundit. Mbeta krejt i vetëm në atë sallë të zymtë. Të gjithë kishin ikur duke lënë prapa ato që kishin mbetur: votat në copa letrash. Tashmë ato letra s’kishin asnjë vlerë. Pushteti ishte konsoliduar. E shikova edhe njëherë sallën. Për të fundit herë. Pastaj i mblodha ato letra të zhburosura dhe i hodha në koshin e plehrave!

Mu bë sikur po e bëja shërbimin më të sinqertë në gjithë atë dramë. I fika dritat e sallës një nga një. Sa më shumë që bëhej errësirë, aq më shumë kisha frikë, por edhe shpresë në të njëjtën kohë. Salla u errësua. Ja hodha edhe një shikim të fundit, por në terr tashmë. Nuk pashë asgjë. Mu bë se kjo ishte salla e harresës. Salla e padukshme. Aty ku merren të gjitha vendimet, aty ku shkruhet historia, dhe po të ketë nevojë ajo edhe mund të ndryshohej.

Ama pa Prijësin ajo kthehej në sallën e vdekjes. Drita nuk ishte më aty. E mbylla derën dhe ja vendosa çelësin. E dija që ishte hera e fundit që po e mbyllja atë derë. Mu bë se ishte porta e ferrit. Pasi rrotullova dy herë çelësin dhe u sigurova që porta ishte mbyllur, heshtja pllakosi. Në çast mu bë se një kapitull në jetën time ishte mbyllur. E dija që sapo t’ia ktheja shpinën sallës dhe të vazhdoja tutje, nuk do isha më i njëjti. Por për fat nuk kisha rrugë tjetër. Portën e kisha mbyllur tashmë. U ktheva dhe vazhdova ecejaket. Mu bë se linda përsëri.

Kishte një dallim qenësor në këtë lindjen time të dytë. Tani isha vetë. Vetëm unë dhe vetja ime. Për një moment bota mu duk e madhe. Bota filloi të ketë kuptim. Ajo ekzistonte. Për një moment u tundova ta kthej kokën pas nga salla. Lidhja me sallën kishte qenë aq iluzore saqë më joshte ta sodisja prapë. Vazhdova ecjen. Mu kujtua Orfeu që në momentin e fundit e kishte kthyer kokën pas që ta shikojë Euridikën dhe kishte humbur gjithçka. Ky mallkim dhe fat i Orfeut më mbajti në ato momente. Nuk doja të isha një Orfe i kohëve moderne!.

Rastisi të ecja ndanë hapave nga kishte kaluar Prijësi minuta më parë. I ndoqa hapat e Prijësit por pa i prishur ato. Hapat e mi ishin të padukshëm. Nuk mund të ndiqeshin. Nuk doja të ndiqeshin. Nuk duhej të ndiqeshin. Ato ishin thjeshtë dhe vetëm hapat e mi. Ato ishin hapa jashtë historisë!

Janar i acartë, 2017

“Dhe pushteti ka një magji më të fuqishme se bukuria femërore. Pushteti i posedon të gjithë, me meshkuj e me femra. Meshkujt i posedon deri në perversitet, femrat deri në ҫfeminizim” – Fatos Kongoli

Shkruajtën: Agon Sinanaj & Ardian Batusha